Beverley Brierley

A-KO Fase 2 student - Tijdens de zomervakantie heb ik 3 weken stage gelopen in Pokhara, Nepal. Dit had ik via de organisatie Work the World georganiseerd. 

Ik had gekozen voor het specialisme ‘General Medicine’ en heb later specifiek mijn interesses van de cardiologie en psychiatrie gevolgd. 

’S Ochtends  deed ik mee met de ward rounds waar de patiënten in het bijzijn van de patiënt zelf besproken werden. Ik ben hier ziektebeelden zoals meningitis, tuberculose en wespenbeeten tegengekomen. Als er patiënten waren was ik s’ middags meestal op de poli van de psychiatrie. Ik zeg ook nadrukkelijk “als er patiënten waren” omdat de psychiatrie hier in Nepal nog aan het ontwikkelen is. Tot 1961 waren psychiatrische diensten nog onbekend en in Nepal  zijn er ongeveer 50 psychiaters waarvan de helft in het buitenland verblijft. Het leek mij daarom interessant om de ontwikkeling van dit vakgebied mee te maken. ‘Mystiek’ wordt hier nog vaak als oorzaak voor psychiatrische ziekten gezien. Zo was er op de afdeling bijvoorbeeld een jongen die vaak lachte, maar alleen tijdens de volle maan. Hij werd hierdoor bestempeld met schizofrenie, wat hier overigens een veel gebruikte diagnose blijkt te zijn. Natuurlijk was de taal een kleine barrière. Gelukkig had ik mijzelf van te voren goed voorbereid en mij wat Nepalees eigen gemaakt. Het was ook fijn dat er in het  WtW huis twee keer per week nuttige taallessen werden gegeven.

Gedurende de andere tijden was ik te vinden op de poli van de cardiologie. De cardioloog was erg enthousiast en vuurde veel vragen op mij af waardoor ik veel heb geleerd. Ook was het erg leerzaam dat ik bij iedere patiënt, waaronder ook interessant genoeg veel baby’s, naar het hart mocht meeluisteren. Ik vond het bijna grappig om de manier van communicatie tussen de arts en patiënt te observeren, zeker omdat wij er zo grondig in getraind worden. Het consult verliep als volgt: de patiënt komt binnen en gaat liggen, de arts maakt een paar foto’s en luistert naar het hart, maakt een aantal berekeningen waarna de patiënt, zonder enig uitleg of geruststelling, weer naar buiten toe gaat. 

Ook heb ik mijn resterende vrije tijd met andere interessante ervaringen gevuld. Zo heb ik bijvoorbeeld een aantal operaties en medische colleges bijgewoond en heb ik met een outreach programma geholpen. Dit was in een bergdorpje ongeveer een uur rijden van Pokhara langs aardverschuivingen en watervallen.

Het meest voorkomende probleem was virale koorts en zwangerschapscontroles waren ook frequent. Met mijn minimale Nepalees en gebarentaal lukte het mij om uit te zoeken wat het probleem was, maar dit was vaak moeilijk omdat de mensen met een hele waslijst aan problemen kwamen zoals pijn in hun voet, buik, hoofd en ook nog in de ogen. Ik hielp om de vitale functies te meten en ik moet zeggen dat mijn vertrouwen in het bloeddrukmeten zeker is toegenomen! Het was continu heel druk en het leek alsof het hele dorp langs was gekomen! Sommige mensen kwamen van ver en hadden uren moeten lopen om op de de dokterspost te komen. Ik was blij om te zien dat wij daadwerkelijk iets voor de mensen hebben kunnnen betekenen en ze waren ook enorm dankbaar. 

Natuurlijk was er in het weekend ook tijd voor spannende activiteiten. Een paar voorbeelden zijn het Chitwan National Park, trektochten maken, paragliden met de Annapurna bergen op de achtergrond, raften (dit vond ik zeker het leukste!) en natuurlijk het mooi gelegen stadje Pokhara zelf. Ook aan ontspanning was er geen gebrek, er was veel mogelijkheid voor meditatie en yoga (ik ben zelf een beetje Buddhistisch geworden!) en er waren veel knusse cafeetjes. Genoeg te doen dus! 

In het WtW huis werd het ontbijt en diner iedere dag door een super kok voor ons klaargemaakt en verder was er genoeg in de keuken aanwezig om bijvoorbeeld in het weekend zelf met lokale gerechten aan de slag te gaan. Ik vond het erg leuk dat er een internationale sfeer aanwezig was en het wonen in het WtW huis gaf mij een soort van familiegevoel. Al snel onstaat er een band tussen de studenten, iedereen komt hier voor dezelfde reden maar met verschillende verwachtingen en men vult de stage op hun eigen manier in, dit geeft veel gespreksstof, leerzamen momenten en ook veel ‘fun’.

Als een westers uitziend iemand blijf je een bezienswaardigheid en iedereen wil graag met je praten en dingen van je weten. Zo werden veel busritjes van en naar het ziekenhuis ware belevenissen voor mij persoonlijk. Ook was het contact met de lokale studenten interessant en in het ziekenhuis heb ik op vriendschappelijke wijze heel prettig met de artsen kunnen omgaan. Er werd veel tijd voor mij uitgetrokken en het was iedere dag weer een nieuw avontuur. Een andere manier van denken, een andere manier van behandelen, een andere manier van communiceren en toch hebben wij samen met hen hetzelfde doel, de patient!

Ik kan het andere studenten van harte aanraden om op deze manier een ervaring in een buitenlands ziekenhuis te regelen. Het lijkt in eerste instantie misschien een beetje prijzig maar je krijgt er een perfecte organisatie en natuurlijk een onvergetelijke ervaring voor terug. 

Veel plezier voor mijn klasgenootjes die binnenkort ook naar Nepal zullen afreizen!