2017
Sandra Oomen studeert aan Hogeschool Rotterdam.
Na ruim 21 jaar werkervaring, ging dit voorjaar een lang gekoesterde wens in vervulling, toen we, mijn collega en ikzelf, in het kader van een internationale stage voor de opleiding Master Physician Assistent Klinische Verloskunde voor 3 weken naar Ghana gingen. Naar Ghana, omdat we na telefonische gesprekken met Work the World hadden begrepen dat hier voor ons als ervaren verloskundigen de meest pure verloskunde ervaring opgedaan zou kunnen worden, en daar waren we naar op zoek.
Vanuit de Nederlandse sneeuw stonden we 7 uur later in het donker in de Ghanese hitte, waar we op de luchthaven werden opgewacht door Joe, de locatiemanager en een tro-tro chauffeur (een taxi). Daar ontmoetten we ook een van onze huisgenoten voor de komende weken. We vertrokken door de nacht voor een 4 uur durende tocht van Accra naar Takoradi en verbaasden ons onderweg over de vele bedrijvigheid die er op dit late uur nog was onderweg. Bij aankomst in het Work the World huis kropen we na een korte rondleiding moe en vol eerste indrukken in bed. De volgende dag ontmoetten we de andere huisgenoten en het personeel tijdens een ontspannen dag in en rondom het zwembad, heerlijk om even rustig te acclimatiseren en alvast verhalen te horen van anderen. We worden er nieuwsgierig van en hebben zin in maandag, onze eerste dag!
Deze eerste dag begint met een briefing van Joe, waarin hij ons voorbereid op wat er komen gaat. Hij vertelt wat er van ons verwacht wordt, wat wij kunnen verwachten in het huis, het ziekenhuis, de stad, het land en van Work the World. Daarna gaan we op pad, we leren direct hoe we een taxi regelen en welke prijzen hiervoor redelijk zijn. Dan op naar het ziekenhuis, en hoewel we dit wel wisten is de overgang met onze hypermoderne afdeling thuis wel enorm. Maar we worden allerhartelijkst ontvangen en we voelen dat we als studenten meer dan welkom zijn. Na de lunch krijgen we een tour door de stad, langs alle locaties waar het voor ons als Westersen prettig en veilig is om je vrije tijd door te brengen, we doen genoeg ideeën op.
Dinsdag gaan we echt aan de bak, met onze OK-pakken aan, dat is hier gebruikelijk, meldden we ons om 8.00 op de afdeling. We hebben eerst de gelegenheid om uitgebreid kennis te maken met onze ‘collega’s’ voor de komende weken, en dat we al een paar woordjes Fante hebben geleerd helpt om ons meteen op te nemen. Alhoewel onze uitspraak nog wel enige verbetering nodig heeft. Het is rustig en we hebben tijd om onze nieuwe kplek eens goed te bekijken. Dat is echt wel even schakelen, en we voelen plaatsvervangende schaamte voor de luxe die we thuis hebben.
Het personeel slaapt regelmatig, en aanvankelijk verbazen we ons daarover, maar leren later in de week dat velen, voorafgaand aan hun dagdienst, elders ook al een nachtdienst hebben gewerkt. Ze moeten wel om de kost voor hun familie te kunnen verdienen. Er lopen ook veel leerling verloskundigen rond, en zij spreken de ervaren verloskundigen aan met aunti, en ook wij worden zo aangesproken als ze merken hoeveel jaar ervaring we hebben. Deze leerlingen zijn erg nieuwsgierig naar ons, en wij naar hun. Dus er valt veel uit te wisselen.
Het blijft rustig in de dagen met bevallingen, blijkbaar is dit altijd een rustige tijd, vanaf mei t/m december is het altijd veel drukker. Maar dat is niet erg, er is genoeg te doen en te zien. Dus we brengen de dagen door op de echokamer, op de polikliniek, bij de zwangere en kraamafdeling, op de triage afdeling, op de couveusekamer, op de OK. We zijn overal welkom en lopen mee daar waar wat te doen is. We moeten wel vaak erg schakelen en onze eigen normen en waarden aan de kant zetten. We zijn per slot van rekening te gast en komen niet om te oordelen. Want het gaat hier wel heel anders dan thuis. Deels doordat er gebrek is aan werkende apparatuur, zo was er geen werkende doptone op de verloskamers, deels omdat materialen ontbreken. Een mevrouw met een sepsis kreeg pas na 6 uur hoge koorts antibiotica, omdat de familie geen geld had om dit voor haar te betalen, en een sectio voor niet vorderende ontsluiting bij een multipara vond pas na 12 uur plaatst.
De derde week zijn we op ons verzoek overgeplaatst naar een lokale verloskliniek, dit was een goede keuze, want de zorg was hier van een hogere standaard en daardoor zagen we ook dat het ook wel ziekenhuis en vooral personeel afhankelijk is hoe de zorg wordt gegeven. Ook hier was er gebrek aan van alles, maar het personeel maakte er iets van met veel aandacht en inzet voor de patiënt. Het was goed om deze verschillen te zien, anders was ons beeld te eenzijdig geweest. Tenslotte hebben we, dat heeft Joe op verzoek geregeld, een middag een presentatie gegeven aan de leerling verloskundigen van het regionale opleidingscentrum.
Naast de ervaringen en belevenissen in het ziekenhuis was er ook tijd genoeg voor ontspanning. Thuis aan het zwembad, lunchen bij de coffee corner (Nederlandse eigenaar), inkopen doen op Market Circle voor onder andere Afrikaanse jurken, ’s avonds poolen bij Champs, Fante-lessen aan huis, Afrikaanse BBQ met dans, etc… En in de weekenden gingen we in groepjes op pad naar mooie natuurgebieden in Ghana.
De drie weken vlogen voorbij, het was een ervaring om niet snel te vergeten, juist na zoveel jaar werkervaring is het goed om weer eens helemaal uit je comfortzone te gaan. Het geeft bij thuiskomst in Nederland een geheel vernieuwde blik op de zorg. Wij maken ons vaak zo druk om van alles, terwijl we alles hebben wat ons hartje begeert.
En ook het leven in een huis met internationale studenten die elkaar in korte tijd zo dierbaar worden, omdat je allemaal hetzelfde heftige avontuur meemaakt was een bijzondere ervaring, die ik niet had willen missen.
