Kendrah Magloire

Kendrah ging in de zomer vier weken naar Sri Lanka, tijdens het derde jaar van haar studie geneeskunde. Ze deed er een extracurriculaire stage op de afdelingen General Surgery en Cardiothoracic. “Dan zie je waar je voor studeert en wat je uiteindelijk wilt doen.”

Waarom ging je naar Sri Lanka?

Voor ik vertrok twijfelde ik tussen de Filipijnen, Argentinië en Sri Lanka. Ik heb het er met Sabine (country manager Work the World – red.) over gehad. Het was voor mij belangrijk dat ik wel in een land kwam waar ik nieuwe dingen kon leren. Ik ben niet via de universiteit gegaan, maar ging echt voor mijn eigen ervaring. Uiteindelijk hebben ook de cultuur en het landschap mij meer richting Sri Lanka geduwd.

Ik wilde al ergens in het buitenland stage lopen en via Google kwam ik bij Work the World. Toen ik de prijs zag wilde ik eigenlijk iets goedkopers zoeken, maar ik wilde vooral een organisatie die bijna alles voor je regelt. Dus zodra ik begreep wat er allemaal bij de prijs in zat, wist ik zeker dat alles goed geregeld zou zijn wanneer ik aankwam. Dat was voor mij heel belangrijk, ook omdat ik eerder niet zo ver heb gereisd.

Hoe was het om te observeren?

Het observeren vond ik heel erg leuk, ook omdat ik de enige buitenlandse student op de hele afdeling was! Ik kwam aan in de ochtend en ging dan even zitten met de chirurgen om de planning te bespreken en te kijken welke patiënten geopereerd zouden worden. Daarna had ik de kans om de dossiers door te nemen en dan mocht ik mee naar de operatiekamer. Ik kon de procedure van begin tot eind zien; van de voorbereiding tot de operatie zelf. Soms ging ik ook met de patiënt mee en dan zag ik de anesthesie bijvoorbeeld. Ik kon echt alles meekrijgen wat er om een operatie heen gebeurt!

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in cardiothoracic, dus voor mij was er geen twijfel over de afdeling waar ik wilde meelopen. Het was de bedoeling dat ik er vier volle weken mee zou lopen, omdat je op de meeste afdelingen dan ook in de praktijk aan de slag kon. Maar cardiothoracic was zo heftig en moeilijk (het gaat om hart en longen!) dat het niet iets is waar je als student met bijna geen ervaring zelf iets kon doen, dus ik heb echt alleen maar geobserveerd. Daarom heb ik ook twee weken meegelopen op general surgery, waar ik iets meer praktijkwerk kon doen.

Op general surgery heb ik ook geobserveerd, maar hier was ik met een hele grote groep studenten, buitenlands en lokaal. Zij hebben elke dag een rooster en ik liep met hen mee. Daar was ik minder in de operatiekamer, maar meer klinisch bezig. Het ging over van alles en nog wat, ik heb over de meest uiteenlopende ziektes, medicatie en behandelingen geleerd. Ik liep ook mee op de kliniek en daar heb ik vooral geleerd wat voor vragen je moet stellen aan patiënten. Welke vragen zijn belangrijk voor een diagnose, wanneer behandel je iets en wanneer ga je over op operaties?

Wat neem je mee naar huis?

Ik heb heel veel informatie en medische kennis opgedaan. Zo heb ik ook met studenten uit Sri Lanka meegelopen. Ze zijn daar heel slim! Ik mocht meedoen met vragen van de chirurgen tijdens de rondes, dus het was niet zomaar achter een arts aanlopen. Zij legden alles uit, wat ze deden en waarom. Daardoor heb ik veel geleerd over hartoperaties en behandelingen.

Door een miscommunicatie kwam ik eerst bij cardiologie terecht, in plaats van bij cardiothoracic, dus daar heb ik ook meegekeken. Diezelfde dag belandde ik ook nog bij de echo en op de IC, dus daar heb ik nog van alles geleerd. Alle artsen waren heel lief en bereid om me iets te leren, al was ik er maar een uurtje. Op de IC konden de verpleegsters me alleen niet zo goed verstaan. Er was een moment waarop ze een patiënt gingen scannen en iedereen de kamer uit moest. Omdat ik ze niet verstond, bleef ik staan. Toen moesten zij iemand halen die Engels sprak en me weg kon sturen. Dat zal ik niet snel vergeten.

Bij cardiothoracic zat ik op een ochtend met de chirurgen te praten, toen er iemand langskwam die iets zei in het Singalees. Alle chirurgen renden weg, dus ik ging kijken wat er gebeurde. Een van de patiënten had een hartstilstand. Ze waren allemaal aan het reanimeren en probeerden de patiënt naar de operatiekamer te krijgen, maar het bed zat vast. Dus zij trekken en duwen en dat vond ik vreselijk om te zien. Dat je aan hun gezicht zag hoe teleurgesteld ze waren dat de patiënt het niet zou halen. Daarbij is me vooral bijgebleven hoeveel artsen en verpleegsters er omheen stonden. Het voelde heel chaotisch, ik dacht dat als ze één iemand aan zouden wijzen die zou reanimeren het misschien beter zou gaan. Uiteindelijk heeft de patiënt de operatiekamer wel gehaald, maar is daar overleden.

Van general surgery is me heel erg bijgebleven dat iedereen wordt behandeld in dezelfde kamer. Er ligt bijvoorbeeld een vrouw, helemaal blootgesteld aan alles en iedereen en dan komt er een man bij met een gebroken been. Er is geen privacy voor niemand. En dat er geen pijnstillers zijn, of te weinig: mensen liggen er te schreeuwen van de pijn. Het was voor mij de eerste keer in een ontwikkelingsland, dus misschien was het daarom voor mij opmerkelijk, maar ik zal dat nooit vergeten.

Zo observeren geeft uiteindelijk ook een soort extra motivatie en energie. Dan zie je eigenlijk pas echt waar je voor studeert en wat je uiteindelijk wilt doen.

Wat heb je naast je medische stage gedaan?

Elk weekend gingen we ergens heen. Het was allemaal heel makkelijk geregeld. De mensen daar waren heel lief en echt heel behulpzaam met het regelen van weekendtrips. Wij konden zeggen waar we heen wilden en dan kregen we allemaal tips over hoe we er moesten komen, hoe lang we moesten blijven en waar we moesten verblijven. Ze hebben zelfs hotelreserveringen gemaakt. We hebben zo echt de kans gehad om heel veel van Sri Lanka te zien.

World’s End was het mooiste wat ik heb gezien, het uitzicht was supermooi. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, zo mooi was het. Onderweg zijn watervallen en op het einde kijk je langs de klif heel steil naar beneden, dus je hebt ook echt het gevoel dat je aan het einde van de wereld bent. Je moet heel vroeg in de ochtend gaan, want anders is het te mistig. Wij waren net op tijd, vijf minuten later hadden we het uitzicht gemist.

Ook in het huis zelf was het echt heel erg leuk. De mensen zijn er heel lief, vooral de kok. Je krijgt altijd lekker eten en je kunt zelfs voor een tweede ronde gaan. Het is fijn om te weten dat er iemand is die voor je zorgt als je na een dag werken uit het ziekenhuis komt.

Wat wil je delen met andere studenten?

Ik denk dat het goed is om realistische verwachtingen te hebben. Als je hier in Nederland al handelingen hebt verricht, dan verwacht je dat misschien ook op zo’n stage. Maar als je zelf nog helemaal geen ervaring hebt, moet je realistisch zijn en gaan om te observeren. Want daar leer je ook van. Het is niet zo dat je dan niks hebt gedaan. Door vragen te stellen en initiatief te nemen kun je ontzettend veel uit je stage halen.