Universiteit Leiden 2014
Anouk Leusden is zesdejaars geneeskunde en liep vijf weken lang coschappen op de Filipijnen. Ze liep mee op de afdeling Chirurgie en de SEH en vertelt ons nu hoe ze het daar heeft ervaren.
Waarom heb je gekozen voor de Filipijnen?
Na advies van Sabine (Work the World) heb ik gekozen voor de Filipijnen. Ik wilde naar Azië, omdat ik al in Afrika ben geweest. Dus vroeg ik Sabine wat de beste plek voor mij zou zijn. Gezien de interessante casussen en goede contacten in het ziekenhuis kwamen we uit op de Filipijnen! Ik heb specifiek gekozen voor chirurgie en SEH omdat dat aansluit mijn ambitie om chirurg te worden.
Waarom heb je je keuze coschap via Work the World gedaan?
Het leek me handig om iets via een organisatie te doen en zag Work the World online voorbij komen. Het concept om samen met andere studenten uit andere landen in een huis te zitten sprak me erg aan, net als de aanwezige contacten in het ziekenhuis. Kijken hoe andere studenten het doen en wat zij hebben geleerd leek me heel interessant.
Ik zat in een huis met negen studenten, uit Australië, Engeland en Schotland. Het is volgens mij altijd goed om ergens alleen naartoe te gaan, als er andere Nederlanders zijn trek je daar heel makkelijk naartoe. Nu was ik verplicht om Engels te spreken en dat beviel me heel erg goed. De verschillen vielen uiteindelijk erg mee. Twee studenten deden verpleegkunde en de rest allemaal geneeskunde en het programma dat we meekrijgen is wereldwijd wel een beetje hetzelfde.
Ook de lokale staf in het huis en in het ziekenhuis waren trouwens echt super. Het is heel vriendelijk volk allemaal.
Hoe heb je dit geregeld op de universiteit?
Bij het LUMC moeten we alles digitaal aanvragen, dus ik heb contact gezocht met de studentenadministratie. Hen heb ik gevraagd of het überhaupt mogelijk is om naar het buitenland te gaan en of dat met Work the World kan. Zij hebben met verwezen naar een buitenlandcoördinator en gezegd dat ik een supervisor moest regelen. Dat ging prima. Ik kreeg direct de naam van een chirurg en moest een verklaring tekenen dat ik in het buitenland coschappen ging lopen.
Wat vooral handig is voor andere studenten is dat de eindbeoordeling (bij ons in ieder geval) digitaal wordt ingevuld. Ik heb een papieren versie meegenomen voor de begeleiding op de Filipijnen en dat was achteraf ook wel nodig. De dokter in Iloilo heeft het formulier ingevuld en de supervisor in Nederland heeft deze digitaal verwerkt. Denk er wel aan om de supervisor te laten weten dat er op de Filipijnen geen goed internet is.
Wat heb je allemaal gezien en behandeld?
Op mij heeft het vooral indruk gemaakt hoe chaotisch het allemaal lijkt te zijn voor ons. Als er in Nederland iemand binnenkomt met trauma of groot letsel is er één iemand die de leiding neemt. Daar doet iedereen zijn eigen ding. Iedereen weet wel wat hij moet doen, maar er wordt weinig gecommuniceerd. Ook de wachttijden hebben indruk achtergelaten: sommige mensen kunnen tot wel twee of drie dagen op de eerste hulp zitten wachten. Omdat er geen plek is op de zaal, worden operaties uitgesteld. Dat maak je in Nederland niet mee.
Daarnaast heb ik veel schotwonden gezien en dat vond ik heel interessant. Een meisje van vijftien kwam binnen met een schotwond. Dat had ze zelf gedaan door een zelfgemaakt geweer nadat ze ruzie had met haar echtgenoot. Ze had net onder haar hart geschoten. Ze woonde in een heel klein dorpje en vertelde dat ze eerst zo’n vier uur van het dorp naar een ziekenhuis moest lopen, waar ze is overgeplaatst naar ons. Dat met een maagperforatie en geraakte long. Uiteindelijk is ze geopereerd en toen ik wegging, ging het steeds beter dus ik denk dat ze het gehaald heeft.
Ook was er iemand die geprobeerd had om in te breken en met drie ingangen van kogels bij ons binnen kwam. Met alcohol in het spel wordt er wel eens ruzie gemaakt en zo kwamen er ook wekelijks mensen binnen met steekwonden. Dat klinkt allemaal heel gevaarlijk, maar zo heb ik mijn verblijf helemaal niet ervaren hoor. Al die dingen gebeuren niet echt op openbare plekken of plekken waar wij zijn geweest.
Hoe was de organisatie in het ziekenhuis?
De basiskennis van medewerkers is ongeveer gelijk aan die van ons. Vooral studenten op de SEG weten echt heel veel; zij runden bijna alleen de hele eerste hulp. Op de SEG heb ik nog nooit een chirurg gezien, wel arts-assistenten. Iedereen werkte er keihard, het is er altijd heel druk.
Ik heb zelf niet geopereerd, vooral omdat ik geen andere studenten van daar in de weg wilde lopen. Dat vond ik wel goed zo, ik ben toch te gast. Wel heb ik veel geobserveerd en ik kon heel goed zien wat er gebeurde. Alles werd goed uitgelegd en er werd veel verteld. Op de SEH heb ik wel kunnen hechten, katheters ingebracht en lichamelijk onderzoek uitgevoerd.
Hoe was de Village Healthcare Experience?
Mijn laatste week heb ik de Village Healthcare Experience gedaan en dat vond ik echt fantastisch. Ik voelde me er direct helemaal geaccepteerd. Eigenlijk is het hele dorp een grote lieve familie. Het was ook leuk dat je de ochtenden in de kliniek bent en ’s middags leuke dingen gaat doen. Ik ben naar het strand geweest, heb een viskwekerij midden op zee bezocht en watervallen bezocht. Dat geeft je echt de gelegenheid om mensen daar wat beter te leren kennen.
Verder was het interessant om te zien hoe zo’n klein ziekenhuisje werkt. Ik werkte een ochtendje op de SEH en een ochtendje op de OK. De SEH was vrij rustig dus ik heb veel met de verpleging zitten praten. Daarnaast heb ik in de kliniek baby’s vaccinaties gegeven en een ochtend een check-up gedaan bij zwangere vrouwen. Het viel me daar wel op dat het hele jonge moeders zijn; dat is het verschil tussen kleine dorpjes en een stad als Iloilo.
Het back to basic leven was vooral interessant. In Iloilo is alles luxe met stromend water en een warme douche. In de Village moest je douchen met een emmertje water en wordt er gekookt op kolen. Er word heel goed voor je gezorgd en het is heel cool om zo’n huisje te zien en hoe mensen daar leven. Het is zo bijzonder om te zien hoe vriendelijk ze allemaal zijn. Terwijl ze zo weinig hebben, willen ze nog alles met je delen en zorgen dat je niks tekort komt.
Ik heb de experience alleen gedaan en dat kan ik iedereen aanraden. Het was ook mogelijk om met twee andere studenten te gaan, maar ik heb er heel bewust voor gekozen om in m’n eentje te gaan. Dan kun je echt ingaan op hoe de mensen daar leven.
Hoe heeft dit jou veranderd als arts?
Ik heb qua medische kennis niet superveel bijgeleerd, maar ik heb wel ervaren hoe zij het daar allemaal doen zonder alle moderne apparatuur. Je kunt heel veel aan beeldvorming en lab doen, heb ik er geleerd. De CT-scanner was stuk en het röntgenapparaat werd alleen gebruikt als het echt noodzakelijk was. Mensen moeten er ook zelf voor betalen, dus als ze geen geld hebben, wordt apparatuur sowieso niet gebruikt. Je leert om goede anamneses en lichamelijk onderzoek te doen. In Nederland grijpen we soms te snel naar onderzoeksapparatuur. Ik denk dat we daar wel eens in doorslaan.
Wat zijn je tips voor studenten?
Je moet zeker gaan! Niet bang zijn, ook al klinkt misschien angstaanjagend, dat is helemaal niet zo. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Je moet er voor openstaan, ook voor alles wat je ziet.
Als je twijfelt over iets kun je dat ook gewoon vragen, daar kun je van leren. Jezelf openstellen voor hun gewoontes en cultuur en niet te snel oordelen. En niet in paniek raken. Het is belangrijk om niet te vergelijken met Nederland, dan leer je het beste.
