2017
Judith Holtmark van Dijkerhof studeert aan Albeda College.
Mijn liefde voor reizen heb ik niet van een vreemde. Mijn ouders reisde vroeger graag naar verre bestemmingen en namen mij en mijn zusjes mee naar verschillende plekken in Europa. Omdat ik ontzettend gek en trots op mijn vak ben vond ik het een goed idee om reizen en verplegen te gaan combineren. Zo ben ik op het idee gekomen om een stage te boeken bij Work the World. Ik heb het internet doorzocht naar organisaties omdat ik het absoluut niet zag zitten om dit op eigen houtje te doen. Ik heb bij verschillende organisaties geïnformeerd, maar Work the World sprak mij het meeste aan. Dit vanwege de bestemmingen en omdat zij al jaren ervaring hebben op dit gebied. Ook zagen de verhalen van de studenten die al met Work the World op reis zijn gegaan er super tof uit. Ik heb contact gehad met Sabine, een medewerken hier in Nederland.
Zij heeft mij wat informatie gegeven en zo heb ik de keuze gemaakt voor Cambodja. Vanaf het moment dat je de reis boekt beginnen de voorbereidingen meteen. Ik heb verschillende mensen van het hoofdkantoor in Engeland gesproken en zij hebben mij over van alles geïnformeerd. Ook had ik een account op mytripp en daar kon ik foto’s zien van het huis, het ziekenhuis, het gastgezin (waar ik verbleef tijdens de Village Healthcare Experience), de kliniek en er stond informatie op over mijn medestudenten die tegelijkertijd met mij in het huis zouden verblijven. Alles wordt tot in de details voor je geregeld via Work the World, alleen een vliegticket moet je zelf boeken en je koffer moet je ook zelf inpakken.
Daar sta je dan, op Schiphol, met je koffer en je camera tas om je schouder. Heel het gezin stond me uit te zwaaien omdat ik voor zeven weken naar de hoofdstad van Cambodja zou afreizen om daar stage te gaan lopen in een ziekenhuis. Dit was de eerste keer dat ik alleen op reis ging, en dan ook nog eens zover. Ik wist niet wat me te wachten zou staan daar ondanks dat ik tot in de puntjes was voorbereid, en dat is voor iemand van negentien best spannend. Maar ik was helemaal klaar om op avontuur te gaan! Na een vlucht van ongeveer 18 uur was ik aangekomen in Phnom Penh. Ik had mijn Work the World T-shirt al aangetrokken zodat de manager van het project daar mij zou herkennen in de aankomsthal. Ik werd daar ontzettend vriendelijk en open ontvangen door Sorn en Collin, en zij brachten me ook naar het Work the World huis waar ik de komende weken zou verblijven.
Ik zou Cambodja zeker aanraden als bestemming voor een buitenlandse stage. Het is een vrij arm land, en dat is heel goed terug te zien in het ziekenhuis. Maar het is ook een prachtig land met mooie natuur, leuke toeristische bezienswaardigheden en een hele bijzondere geschiedenis.
Voor mijn eerste dag in het ziekenhuis was ik erg zenuwachtig, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten, maar ik werd door de mensen van Work the World goed geïnformeerd en voorbereid waardoor het allemaal wel mee viel. In mijn eerste twee weken liep ik mee op de afdeling gynaecologie en verloskunde. Daar heb ik vooral mee mogen kijken, omdat ik natuurlijk verpleegkunde studeer en geen verloskunde. Ook heb ik het geluk gehad om een keizersnee mee te mogen maken. Na die twee weken ging ik voor een maand naar de spoedeisende hulp, en daar werd ik veel meer betrokken omdat dat beter aansloot bij mijn studie. Ik heb daar veel verkeersongevallen gezien, brandwonden, open bot breuken en verschillende tropische ziektes. Die periode heb ik als heel leerzaam en leuk ervaren maar ook als heel heftig. Sommige patiënten liggen daar heel slecht of gaan zelfs overlijden. But that’s part of the job!
Naast stage lopen in het ziekenhuis ben ik samen met mijn mede studenten leuke uitstapjes wezen maken in de weekenden. Zo ben ik naar Siem Riep, Angkor Wat, Koh Rong, Koh Rong Samloem, Sihanoukville en Kampot geweest. Stuk voor stuk allemaal hele leuke en unieke plekken die zeker de moeite waard zijn om te bezoeken. Maar het is ook leuk om een weekend in Phnom Penh te blijven. De Killing Fields en het genocide museum zijn dan ook zeker plekken die je bezocht moet hebben omdat dit een groot deel uit maakt van de geschiedenis van het land.
Altijd als ik terugkwam van een weekend tripje voelde het als thuiskomen wanneer ik de drempel over stapte van het Work the World huis. We werden altijd weer vrolijk ontvangen door de bewaker en de kok die al wat lekkers aan het maken was voor het ontbijt van de volgende morgen.
Ze voelde zelfs een beetje aan als familie.
Nadat ik zes weken had doorgebracht in Phnom Penh was het tijd om voor een weekje naar het platteland te gaan. Het was ongeveer twee uur rijden vanaf het Work the World huis. We verbleven daar bij een gezin met twee kinderen, waarvan een klein vier jarige meisje die het heel leuk vond om spelletjes met ons te spelen. Het huis was vrij basic. We moesten daar douchen met een emmertje regenwater en we aten drie keer per dag rijst. Echt alles was daar van rijst, zelfs de cake. Maar gelukkig kon de moeder van het gezin hele lekkere gebakken bananen maken die we als toetje kregen.
Tijdens die week hebben we ook mee mogen kijken in een kleine kliniek. Het was daar erg rustig en heel af en toe kwamen er een paar baby’s voor een gezondheidscheck of zwangere vrouwen die een consult hadden bij de verloskundige.
In die week hebben we wel wat bijzonders meegemaakt wat mij altijd bij zal blijven. Er kwam een moeder langs met haar gewonde dochtertje. Haar dochtertje was doof en kon niet praten, ze waren ook erg arm. Ze waren op iemand anders terrein op zoek naar baby bamboe om te verkopen. Maar tijdens hun zoektocht was er iemand die wat naar het hoofd van het meisje gooide. Haar moeder heeft haar meegenomen naar de kliniek en daar moest ze gehecht worden. De huid bij de wond werd verdoofd maar ze lieten het niet goed inwerken waardoor het erg pijnlijk was. Het meisje had zo veel pijn en was heel hard aan het gillen, dat geluid ging door merg en been en ik had heel veel moeite om ernaar te kijken. Op een gegeven moment ben ik met tranen in m’n ogen weggegaan. Na een aantal minuten was het gelukkig voorbij en het meisje was heel dapper geweest vond ik. Omdat ze geen geld hadden heb ik samen met mijn medestudenten de behandeling betaalt voor hun. Het was ongeveer vijf dollar, dat is natuurlijk niets maar zij waren er heel blij mee. De volgende dag hebben we bij een supermarkt een grote doos met vijftig pakken noedels gekocht, we hebben het aan het personeel gegeven van de kliniek en zij hebben ervoor gezorgd dat het bij het gezin terecht kwam. Een aantal dagen later zijn we ze nog tegen gekomen en ze waren heel erg dankbaar voor wat we gedaan hadden. Zo zie je maar weer dat je met een klein gebaar toch een groot verschil kan maken.
Ik zou zeker aan iedereen aanraden die met Work the World op medische stage gaat om een week naar het platteland te gaan. Ik denk dat het goed is om als westerse mensen eens te ervaren hoe het is om in een wat minder luxe omgeving te leven en om gezinnen te zien die met twee dollar of minder de dag door moeten komen. Zo leren we extra te waarderen wat wij hier in het westen hebben.
Ik heb ervoor gekozen om deze stage te doen in de zomervakantie tussen mijn twee en derde leerjaar van de opleiding verpleegkunde. Na twee jaar heb je al je basiskennis al opgedaan en dit is een leuke manier om je wat meer te verdiepen.
Ook heb je na twee jaar al de nodige werkervaring zodat je niet helemaal blanco het ziekenhuis in gaat.
Voor iedereen die twijfelt om op buitenlandse stage te gaan zou ik zeggen: doe het gewoon! Het is een hele bijzondere ervaring die niet veel mensen op zullen doen, het staat heel goed op je CV en je ontmoet hele leuke mensen daar. Ik kan wel zeggen dat ik er een aantal hele lieve vrienden aan over heb gehouden. Het klinkt misschien cliché maar ik denk echt dat je een beter mens en een betere arts of verpleegkundige word van deze ervaring!
